De kunst van de 19e eeuw onderging een van de meest vormende veranderingen door een chemisch-fysisch verschijnsel. De uitvinding van de fotografie maakte het mogelijk een afbeelding te maken en het onderwerp opnieuw af te drukken. Waren portretten voorheen tijdrovende illustraties en schijnbaar vastgelegde momentopnamen met geduldige figuranten en schetsen, de fotografie maakte het mogelijk realistische momentopnamen te maken en beweging vast te leggen.
Vanaf het midden van de eeuw maakten foto's en de verruimde reismogelijkheden de overdracht van vreemde culturen naar de tentoonstellingsruimten van kunstenaars mogelijk.
De fotografen waren getuigen van het slagveld en toonden de helden in uniformen en de wrede realiteit van de oorlog. Er ontstonden historische documenten, de fotografie groeide samen met de pers en bracht de gebeurtenissen van die tijd in beeld.

Aan het einde van de 20e eeuw kreeg de fotografie erkenning als kunstvorm. Portretten toonden mensen in één enkel moment. Grote fotografen als Nadar hadden nooit gebrek aan modellen, en de bijzondere afbeeldingen brachten de Franse samenleving in verrukking. Schilderen met licht" lokte kunstenaars de straat op. Het daglicht maakte het mogelijk de bevolking te fotograferen op weg naar het werk en tijdens hun bezigheden. Hardwerkende mensen werden objecten in de kunst. Een oud fotoalbum met opgeplakte zwart-wit foto's, waarvan de gekartelde randen een lichte vergeling vertonen, en ritselende perkamenten bladzijden doet de kijker onmiddellijk zoekend dwalen over de oude foto's van mensen. Het zoeken naar een bekend gezicht, de belangstelling voor het leven van voorouders doet ons urenlang in een album blijven hangen. Hetzelfde geldt voor foto's van onbekende herkomst, de blik vindt onmiddellijk de gezichten en probeert het verhaal achter de foto te doorgronden.