Guillam Dubois, geboren in 1623 in Haarlem, behoort tot de Nederlandse landschapsschilders uit de baroktijd wiens werken worden gekenmerkt door een subtiele balans tussen natuurlijke observatie en artistieke compositie. In een periode waarin de Nederlandse schilderkunst floreerde, maakte Dubois schilderijen die niet alleen de schoonheid van lokale landschappen vastlegden, maar ook de sfeer en het licht van elke scène meesterlijk weergaven. Zijn reizen, vooral de gedocumenteerde reis naar Duitsland in 1652, verruimden zijn perspectief en beïnvloedden de motieven en stemmingen van zijn werken. Dubois was lid van het Haarlemse Sint-Lucasgilde, wat zijn band met de lokale kunstscène onderstreepte en hem toegang verschafte tot een netwerk van belangrijke artistieke gelijken.

De schilderijen van Dubois worden gekenmerkt door een delicaat, bijna poëtisch gebruik van licht dat de kijker de diepte van de afgebeelde landschappen in trekt. Hij schilderde het liefst met olieverf op hout of doek, waarbij hij gebruik maakte van genuanceerde kleurgradaties en een nauwgezette weergave van de vegetatie. De composities ademen vaak een kalme, bijna meditatieve stemming uit, waarin mens en natuur in harmonie bestaan. De werken van Dubois weerspiegelen een verlangen naar idylle en orde in een tijd van sociale onrust. Hoewel zijn leven relatief kort was - hij stierf in 1661 in Haarlem - liet hij een opmerkelijk oeuvre na dat vandaag de dag nog steeds gewaardeerd wordt in musea en collecties. De stille kracht van zijn landschappen maakt hem tot een belangrijke vertegenwoordiger van de 17e-eeuwse Nederlandse schilderkunst.