Enrique Simonet was een Spaanse schilder die internationale bekendheid verwierf met religieuze en buitenlandse thema's in een mengeling van Impressionisme en Realisme. Enrique Simonet liet al vroeg een religieuze roeping varen ten gunste van de schilderkunst. Zijn studies, die begonnen aan de Real Academia de Bellas Artes de San Carlos in zijn geboortestad Valencia, leidden hem naar het atelier van Bernardo Ferrándiz in Malaga in de kring van de relatief nieuw opgerichte Escuela malagueña de pintura. In 1887 ontving hij een beurs voor een reis naar Rome, waar hij in 1890 een van zijn beroemdste werken, De Anatomie van het Hart, of kortweg De Anatomie, creëerde. Hij ondernam verschillende reizen: door Italië, verschillende keren naar Parijs en in 1890 over de Middellandse Zee en zelfs naar het Heilig Land. De jaren 1893 en 1894 brachten hem naar Marokko als correspondent voor het tijdschrift La Ilustración Española Americana.
Enrique Simonet's horizon van ervaring wordt weerspiegeld in zijn werk. Uitstekende voorbeelden van religieuze thema's zijn De onthoofding van Paulus uit 1887, Een hoofd van Jezus uit 1891 en Flevit super illam, dat werd geschreven onder de indruk van de reis naar het Heilige Land in 1892. Dans van de sluiers uit 1896 getuigt van de invloed die zijn verblijf in Marokko op hem had. In 1897 pakte hij met El Quite een Spaans thema op, namelijk het moment na het stierengevecht waarin twee matadoren hun gevallen collega proberen te redden. Niet alleen in dit werk, maar in bijzondere mate reeds in De onthoofding van Paulus en Anatomie van het hart, blijkt een voorliefde voor het drastische, die, ondanks de impressionistische uitdrukking, niets verhult. Hier is de invloed te zien van de School van Malaga, die een realisme nastreefde dat was aangepast aan de rijke bourgeoisie zonder sociale component. Daarnaast had hij ook een voorkeur voor landschapsvoorstellingen.
Simonet's werk raakte een snaar met de tijd. Flevit super illam won verschillende prijzen: in Madrid in 1892, in Chicago in 1893, in Barcelona in 1896 en in Parijs in 1900. Internationale erkenning leverde hem in 1901 de leerstoel voor studies over de vormen van natuur en kunst op aan de Reial Acadèmia Catalana de Belles Arts de Sant Jordi in Barcelona. In 1921 en 1922 was hij directeur van de residentie voor landschapsschilders in het voormalige klooster El Paular en hij bekleedde een leerstoel aan de School voor Schilderkunst, Beeldhouwkunst en Drukkunst in Madrid, waar hij op 20 april 1927 overleed. Zijn roem tijdens zijn leven was snel vergeten. Tegenwoordig wordt Simonet het meest herinnerd om zijn meer drastische afbeeldingen van de onthoofding van Paulus en de Anatomie van het Hart.
Enrique Simonet was een Spaanse schilder die internationale bekendheid verwierf met religieuze en buitenlandse thema's in een mengeling van Impressionisme en Realisme. Enrique Simonet liet al vroeg een religieuze roeping varen ten gunste van de schilderkunst. Zijn studies, die begonnen aan de Real Academia de Bellas Artes de San Carlos in zijn geboortestad Valencia, leidden hem naar het atelier van Bernardo Ferrándiz in Malaga in de kring van de relatief nieuw opgerichte Escuela malagueña de pintura. In 1887 ontving hij een beurs voor een reis naar Rome, waar hij in 1890 een van zijn beroemdste werken, De Anatomie van het Hart, of kortweg De Anatomie, creëerde. Hij ondernam verschillende reizen: door Italië, verschillende keren naar Parijs en in 1890 over de Middellandse Zee en zelfs naar het Heilig Land. De jaren 1893 en 1894 brachten hem naar Marokko als correspondent voor het tijdschrift La Ilustración Española Americana.
Enrique Simonet's horizon van ervaring wordt weerspiegeld in zijn werk. Uitstekende voorbeelden van religieuze thema's zijn De onthoofding van Paulus uit 1887, Een hoofd van Jezus uit 1891 en Flevit super illam, dat werd geschreven onder de indruk van de reis naar het Heilige Land in 1892. Dans van de sluiers uit 1896 getuigt van de invloed die zijn verblijf in Marokko op hem had. In 1897 pakte hij met El Quite een Spaans thema op, namelijk het moment na het stierengevecht waarin twee matadoren hun gevallen collega proberen te redden. Niet alleen in dit werk, maar in bijzondere mate reeds in De onthoofding van Paulus en Anatomie van het hart, blijkt een voorliefde voor het drastische, die, ondanks de impressionistische uitdrukking, niets verhult. Hier is de invloed te zien van de School van Malaga, die een realisme nastreefde dat was aangepast aan de rijke bourgeoisie zonder sociale component. Daarnaast had hij ook een voorkeur voor landschapsvoorstellingen.
Simonet's werk raakte een snaar met de tijd. Flevit super illam won verschillende prijzen: in Madrid in 1892, in Chicago in 1893, in Barcelona in 1896 en in Parijs in 1900. Internationale erkenning leverde hem in 1901 de leerstoel voor studies over de vormen van natuur en kunst op aan de Reial Acadèmia Catalana de Belles Arts de Sant Jordi in Barcelona. In 1921 en 1922 was hij directeur van de residentie voor landschapsschilders in het voormalige klooster El Paular en hij bekleedde een leerstoel aan de School voor Schilderkunst, Beeldhouwkunst en Drukkunst in Madrid, waar hij op 20 april 1927 overleed. Zijn roem tijdens zijn leven was snel vergeten. Tegenwoordig wordt Simonet het meest herinnerd om zijn meer drastische afbeeldingen van de onthoofding van Paulus en de Anatomie van het Hart.
Pagina 1 / 1