Als u op zoek bent naar karikaturen uit de 19e eeuw, mag u "Ape" niet missen. Achter het pseudoniem (Ape = Italiaans voor bij) gaat de Italiaanse kunstenaar Carlo Pellegrini schuil. Hij stamde uit een adellijke familie die banden had met de Italiaanse Medici - de invloedrijke Italiaanse dynastie van Florence. Dit leidde er ook toe dat Pellegrini op jonge leeftijd Albert Edward, de latere koning Edward VII, ontmoette. Dergelijke prominente contacten zorgden er ook voor dat de Italiaan uiteindelijk naar Londen verhuisde, waar hij als kunstenaar werd opgenomen in de kringen van de Victoriaanse high society.
Daar ontmoette hij een grote verscheidenheid van bekende en prominente persoonlijkheden. Onder hen was Gibson Bowles, de oprichter van de Britse Vanity Fair. Het eerste nummer van Vanity Fair werd gepubliceerd in Londen in 1868. De ondertitel van de krant was "Een wekelijkse tentoonstelling van politieke, sociale en literaire waren". Het doel van de krant, opgericht door Thommy Bowles, was schandalen in de samenleving aan de kaak te stellen naast artikelen over mode, actualiteit, kunst, literatuur en theater. Bowles herkende Pellegrini's talent. Hij was een unieke karikaturist. Daarvoor hoefden de mensen die hij portretteerde niet lang model te staan. Over het algemeen was het genoeg voor hem om zijn "slachtoffer" een paar dagen te observeren. Hij onthield hun poses en gezichtsuitdrukkingen en schetste uitstekende gelijkenissen met alleen het mentale beeld in gedachten. Bowles gaf hem toen de opdracht een karikatuur te tekenen van premier Benjamin Disraeli. De chromolithografie, die daar al snel werd gepubliceerd, was een onmiddellijk succes en vestigde Pellegrini's reputatie in binnen- en buitenland. Zijn tweede portret van William Gladstone, verscheen slechts een week later. Elk nummer van Vanity Fair bevatte vanaf dat moment een groot, origineel kleurenlithografisch portret van een politieke of hedendaagse figuur. Een van de beroemdste is die van de Britse schrijver Thomas Carlyle. In het tijdschrift werden karikaturen gemaakt met humor, maar ook op een goedmoedige en zachtaardige manier. Dit werd zelfs bekend als "Vanity Fair Style".
Ape werd al snel een van de meest gewilde artiesten van Vanity Fair, naast Sir Leslie Ward ("Spy"). Hij bleef zijn toch al elegante stijl verfijnen. Zijn bohemienachtige persoonlijkheid maakte hem ook beroemd. Als kunstenaar was hij extravagant, leefde hij zijn homoseksualiteit uit en was hij enigszins excentriek. Toch is hij nooit zijn sterke Italiaanse accent kwijtgeraakt. Een kleurrijke vogel in de strenge Victoriaanse maatschappij. Hij raakte bevriend met veel van de belangrijkste kunstenaars van de 19e eeuw. Onder hen waren James McNeill Whistler en Edgar Degas, die zelfs een portret schilderde om hun vriendschap te herdenken. Pellegrini tekende voor Vanity Fair tot aan zijn dood.
Als u op zoek bent naar karikaturen uit de 19e eeuw, mag u "Ape" niet missen. Achter het pseudoniem (Ape = Italiaans voor bij) gaat de Italiaanse kunstenaar Carlo Pellegrini schuil. Hij stamde uit een adellijke familie die banden had met de Italiaanse Medici - de invloedrijke Italiaanse dynastie van Florence. Dit leidde er ook toe dat Pellegrini op jonge leeftijd Albert Edward, de latere koning Edward VII, ontmoette. Dergelijke prominente contacten zorgden er ook voor dat de Italiaan uiteindelijk naar Londen verhuisde, waar hij als kunstenaar werd opgenomen in de kringen van de Victoriaanse high society.
Daar ontmoette hij een grote verscheidenheid van bekende en prominente persoonlijkheden. Onder hen was Gibson Bowles, de oprichter van de Britse Vanity Fair. Het eerste nummer van Vanity Fair werd gepubliceerd in Londen in 1868. De ondertitel van de krant was "Een wekelijkse tentoonstelling van politieke, sociale en literaire waren". Het doel van de krant, opgericht door Thommy Bowles, was schandalen in de samenleving aan de kaak te stellen naast artikelen over mode, actualiteit, kunst, literatuur en theater. Bowles herkende Pellegrini's talent. Hij was een unieke karikaturist. Daarvoor hoefden de mensen die hij portretteerde niet lang model te staan. Over het algemeen was het genoeg voor hem om zijn "slachtoffer" een paar dagen te observeren. Hij onthield hun poses en gezichtsuitdrukkingen en schetste uitstekende gelijkenissen met alleen het mentale beeld in gedachten. Bowles gaf hem toen de opdracht een karikatuur te tekenen van premier Benjamin Disraeli. De chromolithografie, die daar al snel werd gepubliceerd, was een onmiddellijk succes en vestigde Pellegrini's reputatie in binnen- en buitenland. Zijn tweede portret van William Gladstone, verscheen slechts een week later. Elk nummer van Vanity Fair bevatte vanaf dat moment een groot, origineel kleurenlithografisch portret van een politieke of hedendaagse figuur. Een van de beroemdste is die van de Britse schrijver Thomas Carlyle. In het tijdschrift werden karikaturen gemaakt met humor, maar ook op een goedmoedige en zachtaardige manier. Dit werd zelfs bekend als "Vanity Fair Style".
Ape werd al snel een van de meest gewilde artiesten van Vanity Fair, naast Sir Leslie Ward ("Spy"). Hij bleef zijn toch al elegante stijl verfijnen. Zijn bohemienachtige persoonlijkheid maakte hem ook beroemd. Als kunstenaar was hij extravagant, leefde hij zijn homoseksualiteit uit en was hij enigszins excentriek. Toch is hij nooit zijn sterke Italiaanse accent kwijtgeraakt. Een kleurrijke vogel in de strenge Victoriaanse maatschappij. Hij raakte bevriend met veel van de belangrijkste kunstenaars van de 19e eeuw. Onder hen waren James McNeill Whistler en Edgar Degas, die zelfs een portret schilderde om hun vriendschap te herdenken. Pellegrini tekende voor Vanity Fair tot aan zijn dood.
Pagina 1 / 5