Een koele ochtendmist trekt over de grachten van Haarlem als Barend Gael, geboren rond 1630, zijn schildersezel opzet aan de rand van het water. De Nederlandse stad leeft tijdens de Gouden Eeuw en Gael bevindt zich in het hart van de stad: hij observeert het lichtspel op het water, de bedrijvigheid van de stadsbewoners en de bomen die wiegen in de wind. Zijn werken worden gekenmerkt door een meesterlijke beheersing van de landschapsschilderkunst, gekenmerkt door fijn tekenwerk, gedetailleerde composities en een sfeervol gebruik van licht. Gael, waarschijnlijk geboren in Haarlem en later overleden in Amsterdam, behoort tot de generatie schilders die het Nederlandse landschap in al zijn facetten vastlegde. Zijn schilderijen tonen vaak weidse, open horizonnen, doorkruist door rivieren en wegen, omzoomd door boerderijen en kuddes vee. Het kleurenpalet is ingetogen, gedomineerd door aardetinten en zachte overgangen die de kijker het gevoel geven deel uit te maken van de scène.

Hij blonk uit in het vastleggen van het veranderende weer en het unieke licht van Nederland - of het nu de diffuse gloed van een bewolkte dag is of de gouden reflecties van een ondergaande zon. Zijn composities zijn evenwichtig, vaak met een centraal focuspunt zoals een windmolen, een brug of een groep mensen. Gaels techniek getuigt van zorgvuldige observatie van de natuur: de fijne penseelvoering in de bladeren van bomen, de weerspiegelingen in het water en de realistische weergave van dieren en mensen tonen zijn vakmanschap. Hoewel hij niet tot de beroemdste schilders van zijn tijd behoort, zijn zijn werken een waardevol bewijs van de 17e-eeuwse Nederlandse schilderkunst. Ze nodigen de kijker uit om zich onder te dompelen in een vervlogen wereld waar natuur en dagelijks leven in harmonieus evenwicht bestaan.