Toen Joseph N. Niépce er in 1826 in slaagde de eerste foto te maken, was het gekozen onderwerp het uitzicht vanuit zijn studeerkamer. Na acht uur belichting waren de contouren van daken en huizen zichtbaar op een vage afdruk. Vanaf die dag ontwikkelden de techniek van de fotografie en de toepassing ervan zich zo snel dat in het midden van de 19e eeuw kunstenaars al de wereld introkken en voor het eerst alles fotografeerden. Vooral de kunstenaar Felix Tournachon, bekend onder de artiestennaam Nadar, opende het spectrum van "schilderen met licht" en experimenteerde met lichtbronnen om de Parijse ondergrondse weer te geven. Tegelijkertijd werd hij hoog in de lucht getrokken en fotografeerde hij de daken van Parijs vanuit een heteluchtballon. Helaas werd een vlucht zijn ondergang en kwam hij om bij een ballonongeluk.

Het fotograferen van gebouwen was ideaal voor de begindagen van de fotografie, lange belichtingstijden en zware apparatuur maakten gebouwen tot een geliefd onderwerp. De bouw van de Eiffeltoren werd fotografisch gedocumenteerd, evenals de tijd dat de Golden Gate Bridge vorm kreeg.

Tot in de moderne tijd zijn architectonische meesterwerken een van de populairste fotografische motieven gebleven, die later daadwerkelijk als kunstwerken aan de muur van de kijker hangen. Op de eerste plaats staat het Guggenheim Museum, gevolgd door de Sint-Pietersbasiliek, het Vrijheidsbeeld en het Empire State Building. Het zijn vaak overblijfselen uit vervlogen tijden die de Oude Fotografie van de gebouwen heeft vastgelegd. De Berlijnse fotograaf Leopold Ahrendts creëerde met zijn Berlijnse stadsgezichten werken die een tijdloze momentopname vertegenwoordigen die niet kan worden herhaald. Vanaf 1850 werd Ahrendts aangetrokken door Berlijn en legde hij impressies vast van de bezienswaardigheden van Berlijn. De Brandenburger Tor en het Operahuis lijken fabelachtig eenzaam.